xAnts

Eski ahşap rıhtımın ıslaklığı, engin okyanusa doğru uzanan yalnız bir parmağın ucuna dokunuyordu. Tuzlu rüzgar, her zaman eve dönüş gibi hissettiren, tanıdık ve rahatlatıcı bir koku taşıyordu. Ancak bu gece farklıydı... Sanki hava, bir şeylerin olmasını bekliyordu.

Yukarıda, gökyüzünde hafif bir nem vardı. Sayısız yıldızın fonunda parıldayan, gürültülü bir gümüş rüzgar esiyordu. Bu rüzgarın yumuşak ışığı, suyu ışıltılı yansımalarla boyuyor, yüzeyi sıvı elmaslardan oluşan bir alana dönüştürüyordu. Bu ıslaklık, rıhtımın ahşabından gelen ritmik bir ses, okyanusun derin sessizliğine eşlik eden hüzünlü bir melodiydi.

Ben ise, bu havanın ıslaklığına karışmıştım. Zamanın durduğu, her şeyin anlamını yitirdiği bir anın içinde, kendimi rıhtımın tahta döşemesine yaslamıştım. Dalgaların sesi, sanki geçmişin fısıltıları gibiydi. Her biri, unutulmuş anıları, gerçekleşmemiş hayalleri ve kayıp sevdikleri hatırlatıyordu. Okyanusun sonsuzluğu, içimde derin bir melankoli uyandırıyordu, ama aynı zamanda huzur ve dinginlik de veriyordu.

Rıhtımın üzerindeki ışıklar, su yüzeyinde dans eden gölgeler oluşturuyordu. Bu gölgeler, sanki başka bir boyuttan gelen figürler gibiydi. Onlar da benim gibi, bu ıssız rıhtımda bir şeyler bekliyorlardı. Belki de aşkı, belki de bir umudu, belki de sadece bir anlığına gerçeklikten kaçış arıyorlardı.

Hilal ayının gümüşi ışığı, rıhtıma düşerken, her şey daha da büyülü ve gizemli görünüyordu. Sanki evren, benimle konuşuyordu. Bana, hayatın geçici olduğunu, anın değerini bilmem gerektiğini ve her şeyin bir döngü içinde olduğunu fısıldıyordu. Ve ben, bu fısıltılara kulak vererek, okyanusun sonsuzluğunda kaybolmaya razıydım. Bu rıhtım, benim sığınağım, benim huzur bulduğum yerdi. Buraya her geldiğimde, içimdeki tüm dertler ve sıkıntılar bir bir siliniyor, yerini umut ve sevgi alıyordu.

Rıhtımdaki fısıltılar, hilal ayının serenadı… Bu gece, okyanusun derinliklerinde kaybolurken, kalbimde unutulmaz bir anı daha biriktirdim.